Bir güvenlik ikilemi aracı olarak savunma diplomasisi faaliyetleri: Güney Çin Denizi'nde ABD-Çin rekabeti (2010-2019)

Abstract

Bu çalışma Güney Çin Denizi egemenlik ihtilafını ABD ve Çin'in bölgede yürüttüğü savunma diplomasisi faaliyetleri üzerinden ele almakta ve bu faaliyetlerin neden müzakere ve iş birliği doğurmak yerine güvenlik ikilemi ile sonuçlandığı sorusuna cevap aramaktadır. Altı çizilen soru çerçevesinde 2010-2019 tarihlerine odaklanmış olarak, ABD ve Çin'in gerek kendi aralarında gerekse bölgeye dönük savunma diplomasisi temaslarını incelemekte; bölgesel analizde egemenlik ihtilafında olan Vietnam, Filipinler, Tayvan ve Malezya'ya öncelik vermektedir. Bu nokta ile birlikte çalışma öncelikli olarak güvenlik ikilemine dair kuramsal analizi ortaya koymakta ve bu analizin bir parçası olarak saldırı savunma dengesi kavramını açıklamaktadır. Bölgede ABD ve Çin tarafından yürütülen savunma diplomasisi temaslarının artış gösterdiği dönemler ile egemenlik ihtilafının yükseldiği dönemlerin paralellik göstermesini güvenlik ikilemi üzerinden açıklayan çalışma, bu ikilemin uzun vadede ne yönde evrileceğini ise saldırı savunma dengesi yaklaşımı üzerinden ele almaktadır. Çalışma saldırı savunma dengesi yaklaşımının nasıl ölçüleceğine dair temel literatüre değinmekle birlikte savunma diplomasisini söz konusu ölçüm için bir analiz birimi olarak kullanmaktadır. Bu doğrultuda dört ana başlık üzerinden hareket etmektedir: ittifaklar/güvenlik düzenlemeleri, askeri teknolojinin tesisi/transferi-askeri eğitim-müşterek/tek taraflı harekatlar, devlet destekli silah satışı/ekipman finansmanı ve üs erişim düzenlemeleri/liman ziyaretleri. Altı çizilen başlıklar doğrultusunda çalışma, ABD ve Çin'in kendi aralarında ve bölge devletlerine yönelik gerçekleştirdikleri savunma diplomasisi temaslarını analiz etmekte ve uzun vadede saldırı savunma dengesine dair varsayımları da ortaya koyarak, bu temasların bölgede neden iş birliğini değil de rekabeti yükselttiğini iki ana tespit ile açıklamaktadır: derinleşen güvenlik ikilemi ve bölge devletleri tarafından dengelenen saldırı savunma eğilimi.This study mainly focuses on the sovereignty dispute in the South China Sea through the defense diplomacy activities carried out by the USA and China in the region and seeks an answer of why these activities result in a security dilemma rather than negotiation and cooperation. While focusing on the dates of 2010-2019 within the framework of the underlined question, it examines the defense diplomacy contacts of the USA and China both among themselves and towards the region; gives priority to Vietnam, Philippines, Taiwan, and Malaysia, which are in sovereignty disputes in the South China Sea. Working with this point provides the theoretical analysis of the security dilemma and explains the concept of offense-defense balance as part of this analysis. The study that analyse the analogy between defense diplomacy contacts of US-China and growing sovereignty dispute in the region discusses the security dilemma under the offense-defense balance approach. While the study touches on the literature on the measurement of the offense-defense balance, it uses defense diplomacy as a unit of analysis for this measurement. In this direction, the study measures the security dilemma and offense-defense approach under four main topics: alliances/security arrangements, establishment/transfer of military technology-military training-joint/unilateral operations, state-sponsored arms sales/equipment financing, and base access arrangements/port visits. By analyzing the defense diplomacy contacts between the US and China and for the regional states in the South China Sea environment, the study reveals the assumptions about the balance of offense-defense in the long run. Consequently, it explains why these contacts increase competition rather than cooperation in the region with two determinations: the deepening security dilemma and the offense-defense tendency balanced by the regional states.